Co się dzieje, kiedy zbyt wiele podobnych nieszczęść uderzy w człowieka – tego sprzed setek lat i tego współczesnego, który często nawet słabiej niż kiedyś jest do tego przygotowany?

„Potrafimy wygłaszać piękne frazy o cierpieniu. Ja sam z przejęciem nieraz się o nim wypowiadałem. Powiedzcie księżom, aby nic nie mówili na ten temat: my nie mamy pojęcia, czym jest cierpienie, sam tego doświadczyłem”– powiedział jeden z kardynałów, dotknięty silnymi bólami w terminalnej fazie choroby nowotworowej. 

„Być może żałobny Hiob pomoże ci odkryć, że miłość nie istnieje bez smutku, a przyjemność bez bólu, że prawdziwy zysk nie jest możliwy bez jakiejś straty.”

„Słuchajcie, słuchajcie mej mowy […]” (Hi 21, 2a) – woła Hiob do swych przyjaciół. Brzmi to jak zapo­wiedź pro­roczych słów sięgających w daleką przy­szłość – aż po nasze czasy i po pokole­nia, które po nas nastąpią. Krzyczący w swym bólu Hiob, być może nawet nie zdaje sobie sprawy, że jego słowa z upływem czasu nie stracą nic ze swej ak­tualności…”

„Może twoje oczy pełne są życia, a może przygasły już dotkliwie życiem zranione. Może Bóg jest dla ciebie wszystkim, a może daleko jesteś od Niego. Może, może, może... Ale, jedno jest pewne, im więcej lat już żyjesz na tym świecie, tym bardziej przeko­nujesz się, że nie ma życia bez cierpienia, że za każdymi zamkniętymi drzwiami prowadzącymi do czyjegoś miesz­kania, jest świat radości i satysfakcji, ale i świat problemów, bólu i cierpień. Najpewniej i ciebie samego dotknęło już jakieś cierpie­nie... Jeśli tak jest, to te właśnie Rekolekcje z Hiobem są właśnie dla ciebie, kimkolwiek jesteś i gdziekolwiek na tym świecie żyjesz.”